هدف پژوهش حاضر بررسی اثر سطوح مختلف تیمول بر فاکتورهای خونی، تغذیه ای و بازماندگی قزل آلای رنگین کمان در برابر باکتری Yersinia ruckeri بود. بدین منظور در قالب طرح کاملا تصادفی از یک گروه شاهد (غذای تجاری) و 2 تیمار آزمایشی شامل: تیمار اول ( تیمول 5/0 درصد) و تیمار دوم (تیمول 1 درصد) هر کدام با سه تکرار استفاده شد. سپس به مدت 7 هفته با جیره های آزمایشی غذادهی شدند. سپس جهت بررسی مقاومت ماهیان، تیمارهای مورد نظر و همچنین گروه شاهد با باکتری Yersinia ruckeri مورد مواجه قرار گرفتند و در نهایت شاخص ها مقایسه شد. نتایج نشان داد که درصدهای مختلف عصاره تیمول تاثیر معناداری بر میزان بازماندگی ماهیان قزل آلای رنگین کمان ندارند (05/0≤p). در خصوص شاخص های خونی قبل از مواجهه، نتایج همچنین نشان داد تیمار 5/0 درصد تیمول بر هیچ کدام از شاخص های خونی اثر معناداری نداشت اما تیمار 1 درصد عصاره تیمول به شکل معنا داری باعث افزایش مقدار هموگلوبین و غلظت هموگلوبین داخل گلبولی شد (05/0≥p). با این حال اندازه گیری شاخص های خونی پس از مواجهه باکتریایی در تمام پارامترهای خونی عدم معنا داری را نشان داد. مقایسه شاخص های رشد در بین تیمارهای مختلف نشان داد که افزودن 5/0 درصد عصاره تیمول به جیره غذایی اختلاف معنا داری در مقادیر وزن نهایی، افزایش وزن، نرخ رشد ویژه، نسبت بازده پروتئین و ضریب تبدیل غذایی در مقایسه با گروه شاهد و تیمار 1 درصد تیمول دارد. نتایج حاصل از پژوهش حاضر نشان داد تیمول محرک رشد و همچنین بهبود دهنده شرایط تغذیه ای در ماهی قزل الای رنگین کمان می باشد.

زمینه: هیپرآلژزی یکی از علایم بارز نوروپاتی ناشی از دیابت محسوب می شود که بر کیفیت زندگی افراد مبتلا تاثیر دارد. در طب سنتی، شواهدی مبنی بر اثر ضد دیابتی ترخون یافت می‎شود.هدف: مطالعه به منظور تعیین اثر ضد درد تجویز خوراکی ترخون در موش های دیابتی انجام شد. مواد و روش ها: تعداد 40 موش‎ صحرایی نر به طور تصادفی به پنج گروه شاهد، شاهد تحت تیمار با ترخون، شاهد دریافت کننده سدیم سالیسیلات، گروه دیابتی و گروه دیابتی تیمار شده با ترخون تقسیم شدند. تمام تیمارها به مدت یک ماه ادامه یافت. در پایان آزمایش، میزان پاسخ درد در مراحل حاد و مزمن با آزمون فرمالین اندازه گیری شد. داده ها با آزمون های آماری تی زوج، ANOVA یک طرفه و توکی تجزیه و تحلیل شدند.یافته ها: نمره درد در موش های دیابتی پس از گذشت یک ماه در دو مرحله حاد و مزمن به دنبال تزریق فرمالین بیش تر از موش های شاهد بود (p<0.05). درمان با ترخون به مدت یک ماه موجب کاهش معنی دار در نمره درد در مقایسه با گروه دیابتی در مراحل حاد و مزمن شد (p<0.05). در ضمن با تجویز سدیم سالیسیلات به موش های شاهد فقط در مرحله مزمن آزمون فرمالین کاهش معنی دار نمره درد مشاهده شد (p<0.05). نتیجه گیری: به نظر می رسد تجویز خوراکی گیاه ترخون به مدت یک ماه به طور معنی دار میزان احساس درد در موش های صحرایی دیابتی را کاهش می دهد و به عنوان یک درمان احتمالی در نوروپاتی دیابتی مطرح می شود.

مقدمه: در بیماران مبتلا به نارسایی مزمن کلیوی فعالیت غده تیرویید غیرطبیعی است و این بیماران دارای غلظت بالایی از آلومینیوم در سرم هستند. با توجه به این که در سال های اخیر اثر سمی این عنصر مورد توجه قرار گرفته، در این بررسی اثر مصرف آلومینیوم زیاد در رژیم غذایی در موش صحرایی بررسی شده است.مواد و روش ها: به رژیم غذایی موشهای نر از نوع ویستار که در شرایط استاندارد نگهداری می شدند و دسترسی آزاد به غذا داشتند، مقدار 1620 میلی گرم به ازای هر کیلوگرم غذا آلومینیوم (به صورت کلرور آلومینیوم) به مدت 40 روز اضافه شد. در پایان مقادیر آلومینیوم سرم، هورمون تیروکسین (T4)، تری یدوتیرونین (T3) و هورمون محرک تیروییدی (TSH) اندازه گیری شد. اندازه گیری آلومینیوم با استفاده از دستگاه جذب اتمیک بدون شعله و اندازه گیری هورمون ها با استفاده از کیت های تجاری در دسترس انجام شده است.یافته ها: نتایج نشان داد که غلظت آلومینیوم گروه آزمون (6.3±0.1 میکروگرم در لیتر) با گروه شاهد (6.6±0.4) تفاوت معنی دار ندارد. هورمون T3 گروه آزمون (1.3±0.8 نانوگرم در صد میلی لیتر) در مقایسه با گروه شاهد (1.46±0.7) تفاوت معنی دار (P<0.05)  نداشته است. هورمون T4 گروه آزمون (3±0.3 میکروگرم در صد میلی لیتر) نیز در مقایسه با گروه شاهد (47±0.5) کاهش معنی داری داشته است. این در حالی است که غلظت TSH گروه آزمون و گروه شاهد اختلاف معنی دار با هم نداشتند.نتیجه گیری: نتایج این بررسی مشخص می کند که اولا مصرف زیاد آلومینیوم می تواند فعالعیت غده تیرویید را مختل نماید که این موضوع در تماس زیاد با این عنصر باید در نظر باشد. ثانیا به نظر می رسد در این وضعیت محور پس خوردی (فیدبکی) درست عمل نمی کند که به احتمال زیاد نشان از اختلال در فعالیت سلول های تیروتروپ دارد.

مقدمه: فقر آهن شایعترین کمبود تغذیه ای در کودکان سراسر جهان و یکی از مشکلات عمده بهداشت عمومی است. با آنکه بر اساس برنامه رسمی در ایران، مکمل آهن بین سنین 6 تا 24 ماهگی استفاده می گردد، اما گزارشهای موجود حاکی از مصرف بی قاعده مکمل آهن در 75.5 درصد از نواحی شهری و 73.3 درصد در نواحی روستایی می باشد. یکی از راههای جلوگیری از این پدیده مصرف صحیح مکمل های آهن می باشد که با توجه به عدم مصرف صحیح آن بویژه در گروه سنی شیرخواران تغییر در نحوه مصرف آن ضروری احساس می شود. روش کار: این مطالعه از نوع کارآزمایی بالینی تصادفی است و در آن سه گروه و در هر گروه 50 کودک 9 تا 21 ماهه با میزان هموگلوبین کمتر از 10.5 گرم در دسی لیتر بصورت تصادفی انتخاب شدند و به مدت 3 ماه تجویز مکمل آهن به سه روش روزانه، هفتگی، هفته ای 2 بار اجرا شد و در پایان این دوره Hb خون مجددا اندازه گیری شد و سپس نتایج حاصله در این سه گروه با استفاده از آزمون ANOVA و کای اسکوئر مورد مقایسه قرار گرفت. نتایج: بر اساس نتایج حاصله، در روشهای روزانه، هفتگی و دوبار در هفته هموگلوبین به ترتیب 0.439، 0.225، 0.063 گرم در دسی لیتر بوده که بر اساس آزمون ANOVA تفاوت معنی داری در میانگین تغییرات هموگلوبین قبل و بعد از مداخله بین این سه گروه مشاهده نشد. فراوانی نسبی کم خونی در این سه گروه پس از پایان دوره مطالعه تفاوت معنی داری را نشان نداد. عوارض ناشی از مصرف مکمل آهن در سه گروه مورد مطالعه بترتیب 11.1%، 10.5% و 5.5 درصد برای مصرف روزانه، هفتگی و دو هفته یکبار بود که آزمون کای اسکوئر نشان می دهد اختلافی مابین این سه گروه وجود ندارد. بحث: با توجه به نتایج مذکور مصرف مکمل آهن در شیرخواران به صورت هفتگی یا هفته ای دو بار تاثیری مشابه با روش تجویز روزانه از نظر میانگین تغییرات Hb، بروز کم خونی و عوارض خواهد داشت. بنابراین امکان جایگزین نمودن این دو روش به جای مصرف روزانه وجود خواهد داشت.

لطفا برای مشاهده چکیده به متن کامل (PDF) مراجعه فرمایید.

کاربامازپین یک ترکیب تری سیکلیک است که درحیوانات تنها مورد مصرف این دارو در درمان تشنج است. این دارو دارای سمیت قلبی و واکنش های ایدیوسنکراتیک خونی می باشد. کاربامازپین یک ترکیب موثر بر قلب بوده و باعث اختلال در عملکرد گره سینوسی دهلیزی و دهلیزی بطنی می شود. با توجه به مصرف زیاد کاربامازپین در انسان و عدم وجود مدارکی دال بر اثر این دارو بر تغییرات الکتروکاردیوگرام در گربه، تحقیق در این مورد امری ضروری به نظر می رسد. در این مطالعه، هشت قلاده گربه نر بومی مو کوتاه به طور تصادفی انتخاب و مورد آزمایش قرارگرفت. فراورده خوراکی کاربامازپین با دوز بیست و پنج میلی گرم به ازای هر گربه فقط یک بار تجویز شده و در زمان های صفر، 4 و 8 ساعت بعد از تجویز، الکتروکاردیوگرام در اشتقاق II اخذ شد. در ادامه محور الکتریکی قلب، تعداد ضربان قلب و تغییرات امواج الکتریکی مورد بررسی قرار گرفت. برای تجزیه و تحلیل داده ها از روش آماری آزمون t در سطح معنی داری p<0.05 استفاده شد. در نهایت هیچ گونه آریتمی و تغییر معنی داری در پارامترهای مورد نظر مشاهده نشد. با توجه به عدم ایجاد تغییرات آریتموژن در گربه توسط تجویز خوراکی کاربامازپین می شود گفت که این دارو در میزان مورد استفاده می تواند اثرات درمانی مفید در کنترل تشنج و تعدیل وضعیت خلق و خوی حیوان بدون القای اثرات جانبی را داشته باشد.

زمینه مطالعه: امروزه ناباروری یکی از مشکلات بزرگ جوامع بشری می باشد. هدف: بررسی اثرات تجویز خوراکی شیر مخلوط گاوداری و شیر گاوهای آبستن سنگین بر اسپرماتوژنز موش های صحرایی نر. روش کار: موش های گروه اول از روز 1 بارداری تا پایان شیردهی و سپس فرزندان نرآن ها تا بلوغ با شیر گاوهای آبستن سنگین گاواژ شدند. موش های گروه دوم از روز 12 بارداری تا 15 روز بعد از زایمان با شیر گاوهای آبستن سنگین گاواژ شدند. موش های گروه سوم از روز 1 بارداری تا پایان شیردهی و سپس فرزندان نرآن ها تا بلوغ با شیر مخلوط گاوداری گاواژ شدند. موش های گروه چهارم از روز 12 بارداری تا 15 روز بعد از زایمان با شیر مخلوط گاوداری گاواژ شدند. موش های گروه شاهد در کل دوره پژوهش فقط با غذای مخصوص موش های صحرایی تغذیه شدند و در پایان توانایی زنده ماندن، انواع حرکت (پیشرونده، درجا و عدم تحرک) و شمار اسپرم ها و همچنین میزان تستوسترون خون موش ها بررسی گردید. نتایج: تجویز هر دو نوع شیر تاثیری بر حرکات درجا و همچنین توانایی زنده ماندن اسپرم های گروه های آزمایشی نداشت اما توانست سبب افزایش معنی دار عدم تحرک اسپرم ها و همچنین کاهش معنی دار شمار اسپرم گروه های آزمایشی گردد همینطور میزان تستوسترون خون گروه های آزمایشی نسبت به گروه شاهد کاهش معنی دار یافت.نتیجهگیرینهایی: به طور کل مشخص گردید مصرف شیر گاوهای آبستن سنگین و یا شیر مخلوط گاوداری که دارای استروژن بالایی باشد می تواند سبب تغییر برخی از ویژگی های اسپرم که در باروری جنس نر دخیل اند گردند.

متن کامل این مقاله به زبان انگلیسی می باشد. لطفا برای مشاهده متن کامل مقاله به بخش انگلیسی مراجعه فرمایید.لطفا برای مشاهده متن کامل این مقاله اینجا را کلیک کنید.

مقدمه: مصرف اوپیوئیدها در کشور ما گسترش زیادی دارد. با توجه به توان این مواد در عبور از جفت و تاثیرگذاری بر رشد و تکامل جنین، امکان بروز مشکلات در نسل دوم نیز در افراد استفاده کننده از این مواد زیاد است. این تحقیق به بررسی اثر مصرف مورفین توسط مادر بر تکوین جنینی پیاز بویایی در موش های بزرگ آزمایشگاهی نژاد ویستار پرداخته است.روش کار: این مطالعه از نوع تجربی بود و به این منظور موش های بزرگ آزمایشگاهی ماده با محدوده وزنی 300-250 گرم مطالعه شدند. گروه آزمایشی پس از بارداری، مورفین را با دوز 0.05 میلی گرم بر میلی لیتر در آب آشامیدنی دریافت کردند. 19 روز پس از بارداری، موش های آبستن با استفاده از کلروفرم بیهوش شده و جنین ها به همراه رحم طی عمل جراحی از بدن حیوان ماده خارج گردیده، وزن جنین ها با ترازوی دیجیتالی با دقت 0.0001 گرم و طول قدامی- خلفی آنها به عـنوان معـیاری از طول جنین با کولیس ورنیه با دقت 0.05 میلیمتر اندازه گیری شد. سپس جنین ها مراحل پردازش بافتی را طی کرده و پس از برش گیری و رنگ آمیزی به روش هماتوکسیلین ائوزین (H&E) و نیترات نقره، از نظر رشد پیاز بویایی مورد بررسی میکروسکوپی قرارگرفتند. برای تعیین تفاوت بافت پیاز بویایی در گروه های شاهد و آزمایش از نرم افزار موتیک استفاده شد. اطلاعات با استفاده از آزمون تی مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت.نتایج: کاهش وزن جنین هایی که مورفین دریافت کرده بودند نسبت به گروه کنترل، معنی دار بود. در حالی که کاهش طول جنین ها در گروه آزمایش نسبت به گروه کنترل معنی دار نبود. در هر دو گروه سه لایه سلولی مجزا در پیاز بویایی مشخص بود به طوری که در گروه آزمایشی، ضخامت لایه های میانی و خارجی افزایش و ضخامت لایه داخلی کاهش یافته بود. هم چنین، فضای بین سلولی در لایه های میانی و خارجی زیاد شده بود که این ممکن است به معنای اثر مورفین در کاهش مهاجرت سلولی در این ناحیه باشد. در هر دو گروه سه نوع سلول کروی، هرمی و تیره قابل تشخیص بود. شمارش سلولی نیز نشان داد که تعداد سلول های کروی، هرمی و تیره در گروه آزمایشی کاهش یافته بود.نتیجه گیری: از این مشاهدات نتیجه گیری می شود که مصرف مورفین در دوران بارداری، باعث بروز نقایصی در تکوین پیاز بویایی جنین می گردد که با کاهش تعداد سلول ها و نیز کاهش مهاجرت آنها مشخص می شود.